حسين و بيگرض و دانيال - خيابون

ورس 1 : بيگرض
بین نگاه مردم ، میرم به سمت مقصد // نمیدونم کجا میخوام برم و بیماره مغزم
صدایی آشنا ، میخونه تو گوشم // سنگینی مسیرم میمونه رو دوشم
چون این راهی که میری ته نداره // هرچی میگیره پس نداده
و تو میمونی با اون خیابونی // که مثل کویری خشک و بی بارونی
همه چی اینجا اتفاقه // حتی میکنه بی جا استفاده
کجان اونايي که بودن مثل برادر // از پشت میله ها میگن قصه برا من
خدا بده یه روز آفتابی // یه نسیم خنک هم باشه حال دادی
چطوری میشه اینجا هم یه روز خوب باشه // خوب تو "خـیـابــون" بگو کو آخه؟!


كروس : دانيال
هر شب تلخ و سخت تنگ و سرد ، ترس بی حد و مرز و هرج و مرج
راه میرم از تو شهر از تو شب ، راه میرم ابروم خم توش هرجور هست
یاد گرفتم از خودم از دورم و از نگاه مردمم ، باید نفسامو حبس کنم و باشن قدم هام بلند
من هنوز این باورو دارم اگه سیاهی همه جا هست و همه آدما خوابن یکی صدامو میشنوه آخر


ورس2 : حسين
پیانو رو دوس داری؟! ، حال میده نه؟!
یکی بام ، یکی داد // دوتا نقطه تو وقتای هات
حال میده توی تنهایی هات // کیش میشی توی طعم های مات
هندونه هاتم هست لاي پات // یکی چپ ، یکی راست
کنتوری روی حرفای خاص // پَ یکم هول بده روی مغزای باز
بازم خیابون و من و شب و دو تا دست توی جیب // بزرگه ولی برا من کوچیک
دنیاتو میگم هرچند سفید // شبات ولی اینجا با من همرنگ پوشید
آدمای شهر شدن منظره ام // خونه های شهر پر پنجرن
هر کدوم توشون یه قصه است و ، پر دو پاهایی که از یک جنگل ان
یه سری که صبحا میرن راه به راست // چون میدونن که شب دیگه مالِ لاشخوراس
نخ به رنگ شب نمیدن و میدونن که کف خیابونا تا روزاش جداست
امیدِ بس به شورتِ بهینه کار // هِه ، بهم چسبیده شبیه خال
خیابونُ میگم احمق بیبین // توش هیچ موقع دو دوتاها نمیده چهار


كروس : دانيال
هر شب تلخ و سخت تنگ و سرد ، ترس بی حد و مرز و هرج و مرج
راه میرم از تو شهر از تو شب ، راه میرم ابروم خم توش هرجور هست
یاد گرفتم از خودم از دورم و از نگاه مردمم ، باید نفسامو حبس کنم و باشن قدم هام بلند
من هنوز این باورو دارم اگه سیاهی همه جا هست و همه آدما خوابن یکی صدامو میشنوه آخر

حسين و بيگرض - دلخوشي

بيگرض:
وقتي كه دلم از زندگي پره / مث اون درختيه كه تشنه ميبره
از اين دنيا كه مثل زندونه / اينو بدون هميشه اينجوري نميمونه

ورس 1:
کَفیتو بپوش و لباس تن کن // می‌خوام ببرمت جایی‌ که ماجراست چند دور
بزنی‌ ببینی‌ چند چنده شهر // تا بعد بشی‌ من یه نمِ پَر کنده تر
من ، همون که خوش بود یه وقتی‌ // سر حال مث سنگ سفت بود میفهمی
همه چی‌ پیچید رو همین حساب // روزاشم مث همه حتی روز تحویل سال
همیشه متنا بلند بوده مشتی‌ // رفیق هر نوعش با هر نوعی گشتیم
و دیدیم که تهش با زخمی تنهاییم // ولی‌ خو خوش گذشت یه وقتهایی
غصّه که مال قصه هاس // ما خوشیم همه جوره رو زمین با چشم باز
همین دلیلی شد تیمار و بی دل // که ساده ترش میشه یه گرگِ بارون دیده هَ هَ

بيگرض:
وقتي كه دلم از زندگي پره / مث اون درختيه كه تشنه ميبره
از اين دنيا كه مثل زندونه / اينو بدون هميشه اينجوري نميمونه

ورس 2:
تمام طولِ روزتو میکنی‌ *ـخمي سپری // فکر به چیزی که باختی ببری
اون مغزتو میگاد مث سگ پشیمونی // تو گفته بودی که راه سختو میتونی‌
اما بعد دیدی تویی و کمی‌ مایه تو‌ جیب // به جایی‌ نمیرسی با این قدمای کوچیک
این زندگی‌ گفت يه چيزو یاد پس بگیر // امید بده بجاش بیلاخ پس بگیر
یاد میگیری که ناشتا نرینی // جاهایی‌ میری که یه موقع آشنا نبینی
نه حسشو داری نه حال فک زدن // تو‌ خودت پیج میشی‌ دیگه آره مثلا
حرفات همیشه بوی غم میده // تو‌ آینه هم تصویره دیگه گَندیده
هنو بالا سرت گرماشو داری // راستی‌ دلخوشیاشو سیری چند میده

بيگرض:
وقتي كه دلم از زندگي پره / مث اون درختيه كه تشنه ميبره
از اين دنيا كه مثل زندونه / اينو بدون هميشه اينجوري نميمونه

ورس 3:
گرگ باش ، مث من ، مث ببر // مث جغد تو‌ پرسه‌ های شب
مث سنگ تو‌ لحظه‌ های سخت ، تو‌ عرصه های تنگ
نعرتو بذار تو‌ بارون و // بشکون ردشو حتی قانونو
دل نبند که تهش تلخیه // میشی‌ مث من نفس تخلیه
با دستات ، همیشه خسته رو تنت // رو زخماتم نمکِ وابسته بودنه
ترجیح میدی جای اینکه نقشه بچینی // واسه بعد زندگیتو توي لحظه ببینی‌
میشه شب میشه روز میشه فردا // تو میخواستی نهرو کنی‌ دریا
‌هَ شدی شبیه مردمت // ببین تو‌ رویا همیشه حقیقت گمه

بيگرض:
وقتي كه دلم از زندگي پره / مث اون درختيه كه تشنه ميبره
از اين دنيا كه مثل زندونه / اينو بدون هميشه اينجوري نميمونه
وقتي كه دلم از زندگي پره / مث اون درختيه كه تشنه ميبره
از اين دنيا كه مثل زندونه / اينو بدون هميشه اينجوري نميمونه