پيشرو و ابليس و تتلو و علي كينگ – واقعيت
پیشرو :
این بار واقعیتی را بدان میخوانم ... که خیلی ها ازش فراری شدن ... آره مرد ... خیلی ها
من توی فردا مردم وابستگی ترسناک
همه روزها داره منو میکنه سرد و غمناک
احساس نفسم سخته تو این غروب سرد
من منجمد شدم و روزا منو عوض کرد
تو خیابونای خالی پر از آدم مجازی
مگه میشه تو این تنهایی تو خودتو نبازی ؟
وقتی از کنارت رد میشن سایه میدن نشون
انگار که پاهات از دست رفتن میری کشون کشون
به سمت چیزی که آرزوته فقط ببینیش
که گل زندگیت هم توی تاریکی می چینیش
تو اوج شب آرزوم روشنایی ما شدیم غرق
انگار که شهر بی نور شده و نمیاد هیچوقت برق
کسی که طرد میشد از وقتی چشاش میشد باز
تا وقتی که توی RankinG سر جاش میشد دراز
آرزو مرگ داشت همیشه تو سینه ی خستش
که تنها تکیه گاش همیشه بود در بستش
فرد من و ماییم چون خودمون میخوایم و بس
به علت بزرگی اطاق فقط داریم نفس
پس بذار نا امید بشیم که نفس میشه تموم
بهار مجازیمون هم به زودی میشه خزون
ابلیس :
لفظی رو گره زدن که حکومت نشه عوض
واس همین باید ببینیم هزاران علف هرز
جغد سیاه تو دل شب شیپور پیروزی زد
برد ما یعنی حفظ اصالت دیروزی مرد
از زهر قلمم به تلخی شب غلبه کرد
لبخند امید دهندتون هم هست مدد زهر
نذارین شرط که خیلی آسونه پدید درد
نمیشه سرد ، دیگه کسی با حرف نمیشه طرد
بازی ترس ، تجربه ها بهت نمیده درس
آدم مست هیچوقت واسه ی تو نمیشه کس
همیشه هست قانون ، مگه عقیده شه عوض
تو شیشه شد این خون بدون موی لای درز
پیشرو :
تو سفیدی یا سیاه ؟ چهره ات یه انسان نماست
بیا با زهر ابدیت منو بکن خلاص
به دهانه ی خشم شب بگو از پیشم بره
بگو چرا ستاره دیده نیست ، شبم پر از مهه
بگو که خاطره ی نفس کشیدنم یادم نیست
بذار از اشک همه سرزمینمون بشه خیس
شب مهمونی یه مرد سیاهپوش تا اینجا رسید
قانون هنوز ثابت شده ست که از این مهمونی نرید
هزاران کیلومتر تو آسمون باید پرواز کرد
خیلی چیزا به چشم تازه ست اون وقت باید آغاز کرد
شروعی که یه بغض میسازه چرا خوشی تو غربت
میفهمی که یه فراری ای تو تو بازار خفت
اونجا میشی یه پادشاه ، اما خیلی تنها
اما انقدر نمیفهمی که باز گم شدی تو فردا
تو زیر زمین مجازات خیلی ها رفتن عزیز
اثری ازشون نیست ، مثل اونا نباش مریض
دیوار تا سقف آسمون اومد فرار از این قصه
محاله ، چون هیچ بزدلی به عرش نمیرسه
چشم من خسته س میرم بخوابم اما توی قبر
ولی نه بیدار میمونم واس مرگت میکنم صبر
علی کینگ :
من شب شیشه ایمو میشکونم با چنگال خشم
سهم زندگیمو ذره ذره میگیرم ازش
نمیذارم تو تاریکی توهم بشه حاکم
حتی اگه تو جنگ کشته شم و بشم مجرم
دستای خونیمو دیدی به آرزوت رسیدی؟
وجدانمو گرفتی و بهم مادیات میدی ؟
اینجور جاهاست که میگن مرگ بهتر از زندگیست
آغاز حکومت جدید برگشت بردگیست
پرواز مجازیست ، وقتی تو اون سکوت من
خود به خود چشام بسته میشه می لرزه بدنم
اون روز روز وداست ، روز مرگ و عجلم
بدون که هیچکس انسان نیست و منم یه بدلم
پیشرو :
من مجرم نیستم افتادم تو یه جای پرت
تو این جنگل واسه آزادیت واست میذارن شرط
هر ثانیه ی ساعت جسم خواستار حادثه است
تن من نمیخواد بمونه مقصر جاذبه است
ستاره ها نزدیک نمیشن که بسوزونن این ترس
سردیت شدن بهتره بشینن آروم سر درد
ابلیس :
غول آهنی پیروز شد خیلی ما باخت دادیم
مجبوریم قبول کنیم و ظاهرا کمی شادیم
آتیش بی ناموس جمع پیروز شد با یه ترفند
که خیلی هارو ثابت نگه داشت با خواب لبخند
زحمت دستات گرفته شد بدون حرف زدن
تو این جنگل باید لال باشی بدون حرف زدن
پیشرو :
زندگی یه بازی نیست بلکه هوسه تو خلوت
مسیر معیّن بن بستیه به نام شهوت
تجربه یه جسم مرده ست به دستت خاک میشه
اما سایه یه حادثه ست کنار تو راه میره
مهر دوست قدیمیت هم میگیرنش روی آسفالت
زیر سقف زندگیت هم با ترس وارد میشه چشات
پشت سکه ی بی ارزش به ققنوس بها میدن
اینا باید تو خواب افسانه ای به فنا برن ...
امیر تتلو :
اینا شیطونن تو لباس فرشتن
دل آدمهارو با آب نفرت شستن
روی قلب ما با تیر داغ نوشتن : که حتی آزادی بیانت هم بدش من
تكست پايا و افشين نوا - من چتم